تخت حوضی و سیاه جشنواره

 

گرچه حضور اینگونه آثار باعث رنگ آمیزی و تنوع در جشنواره می شود اما این به تنهایی کافی نیست و شایسته است حضور این چنین نمایش هایی با رعایت کیفیت لازم و استانداردهای حرفه ای باشد.

همانطور که اشاره شد نمایش امیر ارسلان نامدار یک نمایش تخت حوضی و سیاه بازی است که می توان مهمترین مولفه آن شادی آور بودن و طناز بودن آن است اما نمایش امیر ارسلان نامدار نمی تواند در بروز این مولفه خود موفق بشود.

نمایش از میزانسن های روان و معمول نمایش های تخت حوضی برخوردار است. گروه فرم کار خود را به نسبت خوب انجام می دهند. دکور خاصی وجود ندارد.  طراحی لباس بر اساس لباس های آرشیوی است که البته با توجه به موانع مالی چاره ای جز این هم نیست.

گروه هماهنگی خوبی دارند.

 اما هیچکدام از این نقاط ضعف و قوت نمی توانند به اندازه شادی آور بودن نمایش مهم باشند بازی ها و ایده های کارگردانی به اندازه لازم خلاقانه و جذاب نیست تا بتواند مخاطب را بخنداند چه برسد به اینکه به رسم نمایش های از این دست از فرط خنده از تماشاگر به اصطلاح دست بگیرد.

تقریبا همه چیز معمولی است تقریبا هیچ اتفاق ویژه و منحصر به فردی شکل نمی گیرد.

اگر بپذیریم که نمایش های سیاه بازی معمولا در گیر انتقال مفاهیم پیچیده نیستند و قصه بکر و ویژه ای هم ندارند و تمامی ارزش آنها مربوط به شیوه اجرا و ایده های خلاقانه آن است تا بتوانند تماشاگر را سرگرم کنند و در حاشیه اجرا چند پند ساده اخلاقی را هم انتقال بدهند باید بپذیریم که امیر علی بدلی توانسته فقط یک اجرای معمولی و ساده را به روی صحنه ببرد.

اجرا گرفتار شوخی ها و تکه های نخ نما شده ی تخت حوضی شده است و حتی حضور یک سیاه باز جوان و با استعداد ( امیر علی علیزاده) که بسیار نوید بخش و امیدوار کننده است هم نمی تواند بار طنز اجرا را بر دوش بگیرد.

نپرداختن به جزئیات باعث می شود تا حتی صحنه فرم پایانی و استفاده از موسیقی کردی که با اجرای خوب گروه فرم همراه می شود هم بی هویت بماند و ارتباطی بین رقص کردی و کلیت اجرا در انتهای نمایش هم پیدا نشود.

به هر روی احتمال اینکه نمایش امیر ارسلان نامدار نمایندگانی در بین برگزیدگان داشته باشد کم رنگ است اما مطمئناً در اجرای عمومی با تزریق نگاه خلاقانه تری به اجرا می شود شاهد یک اجرای موفق و دلچسب از این گروه پر تلاش و هماهنگ بود.