تئاتر خیابانی نیازمند آموزش آکادمیک است

له گزارش خبرنگار ایران تئاتر در استان تهران به نقل از روابط عمومی بیست و نهمین جشنواره تئاتر استان تهران، بخش خیابانی مسابقه تئاتر استان تهران با دبیری رسول حق شناس برگزار می‌شود و هیئت انتخاب آثار این بخش، متشکل از سعید بادینی، هادی کیانی و لیلا جنیدی، در طی روزهای ۵ و ۶  مهر ماه در تالار محراب آثار را بازبینی و نمایش‌های راه یافته را اعلام کردند.

رسول حق‌شناس دبیر بخش خیابانی این رویداد هنری با اشاره به اینکه استقبال از بخش خیابانی در جشنواره، نویدبخش اهمیت آن میان هنرمندان است؛ گفت: دو روز بازبینی فشرده 30 اثر را داشتیم و هیئت انتخاب آثار این بخش با نظر صحیح دبیر جشنواره، همه از متخصصین و افراد حرفه‌ای این رشته بودند و در تمام طول بازبینی‌ها؛ هیئت انتخاب بعد از هر اجرا، چند دقیقه‌ای را با گروه‌ها به صحبت و تبادل تجربیات می‌پرداختند و برای بهبود اثر نکاتی را مطرح می‌کردند.

او افزود: ما بر این باوریم که بازبینی بدون مشاوره و راهنمایی فایده‌ای ندارد و گروهی که مورد بازبینی قرار می‌گیرد باید بداند نواقص کارش کجا است تا در آینده برطرف کند

حق‌شناس مشکل بزرگ نمایش خیابانی در کشور را کمبود آموزش آکادمیک دانست و افزود: تا زمانی که برای نمایش خیابانی واحدهای درسی دانشگاهی تعریف نشود نمی‌توانیم توقع بهبود شرایط را داشته باشیم

او تصریح کرد: یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما عدم درک صحیح هنرمندان از تفاوت تئاتر خیابانی با تئاتر در خیابان است که تنها راه درک صحیح آن آموزش است، تئاتر خیابانی به دلیل نداشتن کرسی دانشگاهی و نداشتن متولی؛ نه جایگاه اقتصادی خود را کشف کرده است و نه جایگاه علمی و آکادمیک خود را و با وجود اینکه جشنواره تئاتر تهران در این شرایط عدم اعتنا به بخش تئاتر خیابانی، تلاش بسیاری کرده است که این بخش را پویا و زنده نگه دارد اما اگر این مشکلات بنیادین نبود زحماتش به نتیجه بسیار بهتری می‌رسید.

این هنرمند در ادامه گفت: آموزش دانشگاهی موجب می‌شود هنرمندان تئاتر خیابانی به سمت تولید اثر برای مخاطب بروند و دچار جشنواره زدگی نشوند. اثر خیابانی نباید صرفاً برای جشنواره تولید شود، چون این موضوع ممکن است بعدها سلیقه و معیارهای هنرمندان این عرصه را تغییر بدهد و این تغییر ذائقه به بدنه تئاتر خیابانی آسیب می‌رساند.

رسول حق‌شناس در پایان گفت: من همین‌جا از همه متولیان امر درخواست می‌کنم واحدهای درسی دانشگاهی برای تئاتر خیابانی تعریف کنند. چراکه این میزان پتانسیل فوق‌العاده  و توانایی و شور که می‌تواند رونق علمی و اقتصادی تئاتر را برای هنرمند تئاتر خیابانی ایجاد کند؛ به علت نبود نقشه راه مشخص و سیستم آموزشی درست، متأسفانه دارد هدر می‌رود و اگر دانشجویان هنرهای نمایشی چند ترم آموزش تئاتر خیابانی ببینند و گونه‌ها را بشناسند؛ ما از ورطه تئاتر در خیابان بیرون می‌آییم و تئاتر پول‌ساز و اثرگذار خیابانی خواهیم داشت.