حجتالاسلام میثم کریمایی
نمایش «من»؛ روایت سیر از من به ما
ما همانی است که دیگر برایش فردیت و منیتش مهم نیست؛ از منافع فردی گذشته تا منفعتی بزرگتر و ضروریتر را دریابد و چه مبارک تولدی است لحظه اتحاد منها در سیر از من به ما.
نمایش «من» کار بسیار زیبا و پرمفهوم فرهاد تجویدی، استاد توانمند و پردانش تئاتر، بازیگر پرتوان و کارگردان خوشذوق و دلسوز تئاتر کشور است که بدون شک هر بینندهای را تحت تأثیر حرفه نهفته در درون خود قرار میدهد؛ نمایش من را نمیتوان نادیده گرفت؛ حداقل حرفهای دلسوزانه و صادقانهاش را نمیتوان ندید.
ذهن هر بینندهای با مشکلات روایتشده در آن بدون تردید درگیر خواهد شد؛ پس در همین جا توصیه میکنم فرصت دیدن این تئاتر زیبا را از دست ندهید.
*داستان و نوع تئاتر
این تئاتر روایتی است از افرادی که هر کدام به نوعی با مسائل و مشکلات خود درگیرند و به نوعی هر کدام فقط مشکلات خود را مطرح میکنند و به قول خود میخواهند دیده شوند؛ به همین جهت، رویکرد این کار واقعگرایی اجتماعی است و نگاهی انتقادی به عرصههای مختلف اجتماعی در این تئاتر نهفته است که به نوعی در روند تئاتر هر بینندهای حرفها و سخنان نهفته در دل خود را در آینه این نمایش میبیند.
هر کدام از افراد در این تئاتر دردی دارند و به روایت این درد میپردازند که هر کدام از ما با آن مأنوسیم و برخی از آنها را به عینه درک کردهایم و از همین نقطه است که حس همذاتپنداری با نمایش در مخاطب برانگیخته میشود؛ با نمایش همراه میشویم و سیر دردها را به نظاره مینشینیم.
فرهاد تجویدی استاد مسلمی است که استادیاش در تسلط استادانه او به فرمها، حرکتها و تکنیکها به وضوح در این کار نمایان است؛ این نمایش مملو از حرکات و تکنیکهاست؛ پرجنب و جوش است و مانع خستگی مخاطب از دیدن یک تئاتر پردرد میشود و مهمتر از همه این است که تجویدی دغدغهمند و دردمند است و صادقانه حرفهایی را می زند که لاجرم بردل مینشیند.
*تحلیل عمیقتر و پرده نخست
شاید در نگاهی عمیقتر به این نمایش بتوان از اساس نمایش را به دو پرده تقسیم کرد.
پرده نخست نمایش، از دعواها و درگیریها آغاز میشود؛ همه به نوعی درگیرند و هیچ دو نفری نیست که به نوعی به همدیگر پرخاش نکنند؛ میگویید چرا؟ با کمی جلوتر رفتن علت این دعواها را به خوبی درک میکنیم؛ هجوم اولیه همه افراد به سمت فردی که میگوید «من میگم»؛ بله من میگم تکلیف را در پرده نخست روشن میکند.
سخن در پرده نخست از من و از منیتهاست و هر کسی به نوبه خود درد خود و داستان خود را از دیگران بهتر، جذابتر و در نتیجه با اولویتتر از دیگران میداند؛ هر کس میخواهد فقط خود را مطرح کند تا خود را نمایش دهد؛ دوست دارد فقط خودش دیده شود، فارغ از اینکه دیگرانی همهستند که آنها هم داستانی و دردی دارند.
به همین جهت، درگیری و کشمکش دائمی میان افراد حاضر در صحنه وجود دارد؛ گویا کارگردان میخواهد به درستی این نکته را القا کند که تا وقتی هرکس خود و منافع خود را میبیند، خشونت و درگیری جزئی از اخلاق آن جمع است.
*پرده دوم
پس از کشمکشهایی که میان افراد رخ میدهد، برخی احساس میکنند که ظاهراً دیگرانی نیز هستند؛ آن دیگرانی که خود دردها و دغدغههایی دارند، داستانی دارند که الحق اولویتش بیشتر است تا به جایی که برخی پیشنهاد میدهند تا داستان فلانی برای روایت کردن اولویت دارد.
در اینجا نقطهای تعریف میشود به نام نقطه گذر نقطه گذر از چه؟؛ نقطه گذر از منیت به ما، گذر از خود محوری به پذیرش دیگران به رسمیت دادن و رسمیت شناختن دیگران آیا این کلام برایتان آشنا نیست؟ آیا همین خود شما بارها پنهان یا آشکار نگفتهاید که مشکلات ما به خاطر این است که همه به دنبال منافع خود هستند؛ بله در جامعه راه اصلی گذر از مشکلات گذر از منیتهاست، گذر از منافع فردی به منافع اجتماعی.
*ضربه آخر
در پرده دوم مهمترین بخش که حرف اصلی نمایش است و به نوعی درمان همه دردهای اجتماعی ما را به نمایش میگذارد، ضربه آخر و صحنه آخر است؛ صحنه زلزله، زلزله نمادی از تخریب و ویرانی است؛ نماد متزلزل شدن پایههای اخلاقی اجتماع و زنگخطر ویرانی پایهها و آنچه مانع ویرانی است.
بله همان گذری است که نویدش در برخی افراد داده شد در لحظه سخت و حساس و تعییین کننده که خطر ویرانی میرود؛ گویا همه در یک لحظه از منیتها گذشته همه با هم ستون نامرئی وسط سالن را گرفته تا از ویرانی جلوگیری شود و این همان لحظه تولد «ما» است؛ ما همان مایی که دیگر برایش فردیت و منیتش مهم نیست؛ از منافع فردی گذشته تا منفعتی بزرگتر و ضروریتر را دریابد و چه مبارک تولدی است که لحظه اتحاد منها در سیر از من به ما.
به گزارش فارس؛ نمایش «من» به کارگردانی فرهاد تجویدی با حضور شماری از هنرمندان شهرستان دماوند از ۲۲ مردادماه تا ۲۲ شهریورماه سال جاری به مدت یک ماه در سالن آمفیتئاتر کوثر دماوند روی صحنه میرود.
منبع: فارس